رضایت شغلی بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: به طور کلی موفقیت هر سازمان تا حدود زیادی وابسته به تلاش و کوشش کارکنان آن سازمان می باشد و این تلاش و کوشش زمانی به حد کمال خواهد رسید که کارکنان از شغل خود خشنود و راضی باشند. این تحقیق با هدف تعیین میزان رضایت شغلی بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در اواخر سال 1390 انجام گرفت. روش بررسی: این پژوهش از نوع مطالعات توصیفی– تحلیلی است. جامعه ی مورد پژوهش 1400 نفر بهورز شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند که نمونه ها با روش نمونه گیری سیستماتیک 350 نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه ای مشتمل بر دو بخش بود که در بخش نخست آن مشخصات فردی شامل سن، جنس، سابقه کار، مدرک تحصیلی، وضعیت استخدام، وضعیت تأهل، محل کار، محل سکونت، تعداد فرزند، شغل همسر و در بخش دوم آن سوالات رضایت شغلی در خصوص ماهیت کار، نحوه ی سرپرستی و ارتباطات، امنیت شغلی، فرصت های ارتقا، شرایط فیزیکی محیط کار، حقوق و مزایا مطرح شد. این پرسش نامه برگرفته از پرسش نامه ی استاندارد سنجش رضایت شغلی هرزبرگ herzberg)) بود که روایی محتوای آن در مطالعات قبل سنجیده شد و ضریب پایایی کل آن 88 درصد و جهت هریک از حیطه های آن از 85 درصد تا 91 درصد محاسبه شده است، تحلیل آماری یافته ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 18 انجام گرفت.   یافته ها: میانگین (انحراف معیار) نمره ی کل رضایت شغلی بهورزان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (05/12) 66/68 و به تفکیک حیطه های مورد بررسی به ترتیب اولویت شامل ماهیت کار (08/13) 16/84، نحوه ی سرپرستی و ارتباطات (58/12) 33/74، امنیت شغلی (47/17) 76/71، فرصت های ارتقا (97/21) 64/61، شرایط فیزیکی محیط کار (07/18) 23/56 و حقوق و مزایا (51/18) 8/51 از حداکثر نمره ی 100 بود. بین نمره ی کل رضایت شغلی بهورزان با سن، سابقه کار و تعداد فرزند رابطه ی معکوس وجود داشت. در حیطه ی حقوق و مزایا بین رضایت شغلی بهورزان رسمی و پیمانی و در حیطه ی فرصت شغلی بین رضایت شغلی و محل کار اختلاف معنی دار بود. (05/0pvalue<) همچنین بین جنس، وضعیت تأهل، محل سکونت، شغل همسر و رضایت شغلی در حیطه های مختلف رابطه معنی دار نبود (05/0pvalue>). نتیجه گیری: بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در کل از رضایت شغلی متوسط رو به بالا (خوب) برخوردار بودند، بیش ترین رضایت مربوط به حیطه ی ماهیت کار و کم ترین آن مربوط به حقوق و مزایا و شرایط فیزیکی محیط کار بود. می توان با افزایش حقوق و مزایا، امکانات رفاهی و فراهم آوردن فرصت های ارتقا از جمله تعدیل ساعت کار در خانه های بهداشت، رضایت این قشر را افزایش داد. واژه های کلیدی: رضایت شغلی؛ دانشگاه ها؛ کارکنان علوم پزشکی و وابسته